Nu u dit leest, zal Albert Jan ‘John’ Engels inmiddels 86 zijn geworden. Maar oud worden, daar heeft hij helemaal geen tijd voor. Toen hij 80 werd, vierde hij dat met een enorme tournee en de veelgeprezen biografie ‘Hé vogel, wanneer spelen we weer?’ In het Bimhuis liep het grote feestconcert pas ten einde toen de tent écht moest sluiten en het personeel toch écht naar huis wilde. De pauzes waren kort, want ‘pauzeren, dat doe je maar in je kist’. Wat zullen we nou krijgen.
Zo drumde John door tot zijn 85ste verjaardag op 13 mei 2020. Daar hoorde ook weer een tournee bij, maar die concerten werden ‘godver-de-godver’ allemaal afgelast. “Het lijkt wel oorlog! Al hebben we nu te eten’’, zei hij tegen de recensent. Op de verjaardag zelf sleepte hij met echtgenote/steun en toeverlaat Liz wat trommels en bekkens naar de stoep voor de benedenwoning aan de Amsterdamse Bredeweg (‘Broadway’), waar John speelde met wie er maar langs kwam. Vervolgens zat hij twee dagen op het podium van het Bimhuis met Benjamin Herman en Joris Teepe om dit album op te nemen. De tent was verder leeg, op de opnametechnici en nog wat hulptroepen na. Ruimte genoeg om de anderhalve meter in acht te nemen.
Teepe en Herman zijn muzikanten naar zijn hart. Ze weten wat ze kunnen verwachten en wat zich nooit laat voorspellen. John houdt van bassisten met een timing als een rots, zodat hij als slagwerker zijn gang kan gaan. Want alleen maar braafjes tingtinge-ting tikken, dat doe hij niet meer. Ze moeten ook een dikke, vette sound hebben, alsof ze zonder versterker pal naast zijn hi-hat staan. En als bassolo’s wil hij geen gepiel maar noten
die ertoe doen. Compacte melodietjes, muzikale aforismen, ‘verhaaltjes’ zoals Oscar Pettiford die vertelde. Teepe beantwoordt moeiteloos aan heel dit eisenpakket. Let ook op hoe hij The Peacocks plukt: ultra-langzaam, met slechts twee noten per maat. Dat hoort zo.
En dan Benjamin Herman. Een vlotte altist met ook al een oerdegelijke timing. Die weet dat John liefst eindeloos repeteert, slechts onderbroken door onnavolgbare toespraken over Chet, Swingen, Vogels, de Kosmos en zijn ‘Volgende Leven’, want dan wordt hij bassist. En dat, eenmaal op het podium of in de studio, menige afspraak weer wordt losgelaten. Immers: “Elke dag begint de shit weer opnieuw.’’ John en hij delen een liefde voor oude, bijna archaïsche liedjes waarvan John elk accentje kan meespelen. Songs als ‘Sonny boy’ en ‘I found a new baby’ kennen ze werkelijk door en door en dus níet van die ene versie die je toevallig in een of ander Real Book aantreft.
Teepe en Herman weten net zo goed als John zelf dat de oude baas geen oude baas is. Hij swingt niet een klein beetje maar alsof zijn leven ervan afhangt. Hij speelt typische bebopfiguren, passend laid-back getimed en soms op orkaansterkte. Hij last onverwachte breaks in en valt soms helemaal stil, een compleet chorus lang, zodat de solist het alleen moet zien te redden. Deze uitdagende attitude werkt als iedereen speelt met ‘tweehonderd procent concentratie’. Dat doet het trio hier. Gefeliciteerd.
Jeroen de Valk
Bezetting:
Benjamin Herman (altsax),
Joris Teepe (bas),
John Engels (drums).
Bekijk het trio live in het Bimhuis (maart 2021):
https://www.youtube.com/watch?v=O9bHblyzkNw