Bron: http://www.jazzenzo.nl/?e=4659
december 2020

Engels / Teepe / Herman – When Will The Blues Leave
CD-RECENSIE

Engels / Teepe / Herman – When Will The Blues Leave
bezetting: Benjamin Herman altsaxofoon, Joris Teepe contrabas, John Engeld drums
opgenomen: 15 en 16 juni 2020, door Marc Schots in Bimhuis
uitgebracht: december 2020
label: Dox Records
aantal stukken: 8
tijdsduur: 38’
website: doxrecords.com
door: Cyriel Pluimakers

De 85-jarige John Engels is misschien wel de meest geliefde slagwerker van de Nederlandse jazz. Hij speelde met talloze nationale en internationale grootheden en is zelfs op hoge leeftijd een kracht om mee rekening te houden. Samen met altsaxofonist Benjamin Herman en contrabassist Joris Teepe maakte hij afgelopen juni opnames in het Amsterdamse Bimhuis, die een ode vormen aan de jazztraditie: veel klassiekers passeren de revue en krijgen van het trio eerlijke en onopgesmukte uitvoeringen.

Blues
Engels heeft de jazz vanaf zijn jongste jaren geabsorbeerd en met altsaxofonist Herman en de solide Teepe leidt dit tot doorleefde uitvoeringen van het bekende ‘Sonny Boy’ en het van Dexter Gordon afkomstige ‘Fried Bananas’. Buitengewoon sprekend zijn ook de interpretaties van het licht melancholieke ‘The Peacocks’ en het lijflied van Ornette Coleman: ‘When Will The Blues Leave’. Tevens de perfect passende titel van dit album, want als er een genre is dat alles zal overleven dan is het wel de blues.

Bebop
Herman voelt, denkt en leeft jazz en dat horen we in zijn versie van ‘I Found A New Baby’: hoe je een bijna kapot gekauwde standard toch fris kunt laten klinken. In zijn losse maar bevlogen aanpak, hoor je de ironie van de oorspronkelijke song terug. Charlie Parker’s ‘Moose The Mooche’, ooit opgedragen aan zijn drugsdealer, wordt exact getimed neergezet. Bebop zoals het hoort! Heerlijk ook om die drums van Engels te horen ritselen en die vette contrabas van Teepe de muziek telkens de juiste duw te horen geven.

Spontaniteit
De glanzende toon van Hermans altsaxofoon glorieert in de song ‘Bittersweet’ en in het afsluitende ‘Time Was’ krijgt de sfeer van nostalgie precies de juiste nadruk, met een speelse en onsentimentele aanpak. Precies dat is waar dit meesterlijke trio in uitblinkt: begeesterde uitvoeringen die nooit te zwaar op de maag liggen, maar wel de diepgang en spontaniteit van de echte jazz ademen. Muziek die je niet meer loslaat en die je keer op keer opnieuw kunt beluisteren.